روزمرگی خود زندگیست

با اینکه الان 5 تا دامین مختلف برای کارهای تخصصیم دارم ولی هنوز هم دلم میخواد جایی باشه که روزمرگی‌ها رو بنویسم.

روزمرگی‌ها مهم هستند و نباید اون‌ها رو دست کم گرفت.

برعکس خیلی‌ها که شبکه‌های اجتماعی رو جایی (فقط) برای بازاریابی‌های مختلف می‌دونن و مرتب درش لینک به اشتراک می‌ذارن، به نظر من شبکه‌های اجتماعی، علاوه بر اون، باید جایی برای نوشتن و خواندن از روزمرگی‌ها هم باشه.

در وبلاگ‌هایی مانند وبلاگ‌های بیان یا شبکه‌های اجتماعی می‌تونیم فیلم‌ها، مقاله‌ها، کتاب‌ها، وبلاگ‌ها و خیلی چیزهای مفید دیگه رو به هم معرفی کنیم. و با کتاب‌ها، فیلم‌ها و وب‌سایت‌های مفید بیشتر و بیشتری آشنا خواهیم شد.

می‌تونیم تجربیات خودمون رو با هم در میون بذاریم و از این راه دایره‌ی دانسته‌های خودمون رو گسترده‌تر کنیم.

می‌تونیم از دغدغه‌های خودمون بنویسیم.

بارها شده در طی سالهایی که ریاضی درس دادم و به تبعش بعضی دانش‌آموزانم خواستن خارج از کلاس هم با من صحبت‌هایی داشته باشن. لپ کلام تمام این دانش‌آموزان این است که از چیزی امنند مشکلات مالی، یا خانوادگی یا استرس‌های رایج رنج می‌برند. این به خودی خود طبیعی است. یعنی وقتی مسأله مالی داری، طبیعتاً نگران هستی و دوباره طبیعی است که مشورت بگیری! یا چیزی مانند این.

اما امر غیرطبیعی که در صد در صد موارد دیدم اینه که همه این افراد فکر می‌کنند رنجی که می‌کشند فقط در مورد اون‌ها وجود داره.

این احساس تنها فردی که این مشل رو داره منم! باعث چندبرابر شدن رنج میشه. همچنین میزان انعطاف پذیری فرد رو به طور قابل توجهی کم می‌کنه.

معمولاً چنین فردی حتی حوصله راه حل شنیدن هم نداره. بیشتر دنبال این می‌گرده که همه تأییدش کنن که بله تو تنها کسی که هستی که چنین رنجی رو تحمل می‌کنی و بقیه همه آدم‌های بی‌مشکل و بی‌غمی هستن و دارن بدون هیچ مانعی به سرعت به سمت هدف‌های خودشون حرکت می‌کنند.

من البته در این موقعیت‌ها به دقت به تمام حرف‌های دانش‌آموز مورد نظر گوش می‌دم. که احتمالاً تا حالا کسی نذاشته تمام حرف‌هاش رو بزنه!

بعد از این که حرف‌های دانش‌آموز تموم میشه دو تا سرال خیلی ساده ازش می‌پرسم:

1. حالا می‌خواهی چکار کنی؟ همه این‌هایی که میگی درست، آیا می‌خواهی درجا بزنی؟ راه حل پیدا نکنی؟
2. فکر می‌کنی تو تنهای کسی هستی که چنین مشکلاتی داری؟

و بعد از آن بحث را پیچیده نمی‌کنم و اجازه می‌دهم در سکوت به حرف‌های من فکر کند. و پیشنهاد می‌دهم هر وقت دوست داشت وقتی می‌گذارم تا با هم صحبت کنیم. و بله! نتیجه می‌دهد.

اینکه ما متوجه این نکته بشویم که دیگرانی هم هستند مانند ما رنج‌های مشابه دارند، به میزان زیادی در انعطاف‌پذیر شدن ما تأثیر می‌گذارد.

وقتی از طریق دریچه‌ای مانند این وبلاگ یا شبکه‌های اجتماعی دردها و تجربیات خود را با هم در میان می‌گذاریم، در واقع داریم به هم کمک می‌کنیم تا کنج خلوت و تنهایی بیرون بیاییم و با دنیایی بزرگتری که آدم‌های مثل ما زیاد دارد آشنا شویم.